LUISTERT NU 24 OP 24 NAAR RADIO WITLOOF (BONHEUR), ons eigen piraten-radiostationneke.
Want we gaan voorbij aan geluid, chaque heure - RADIO WITLOOF (BONHEUR).
TOFFE plaatjes kunt gij aanvragen bij diverse uitzendingen door 'n maileke te sturen naar: radio@witloof.nl.
De meest opmerkelijke bewegende beelden van België, elken' dag verse nieuwe herbewerking…
Toy was een Belgische popgroep die vooral in de jaren '80 succes had.
Toy werd al in 1974 opgericht door Theo Van Hemelrijk en Harry Woods. Ze hadden elkaar gevonden in het toenmalige jeugdhuis De Vaandrig in Sint-Amands. Zij waren de zangers-gitaristen. Paul Ielegems ['Ille'] aan de drums en Renaat Boeykens ['Renato Marciano'] op bas vervolledigden de line-up. De keuze van de groepsnaam was een vondst van 'den Ille'.
De band won in 1976 de muziekwedstrijd Singe Sange Jo op de nationale televisie, gepresenteerd door Jo De Clercq, beter bekend als Jo met de Banjo. Deze overwinning kwam hun carrière niet helemaal ten goede. De platenmaatschappij waarbij ze naar aanleiding van de wedstrijd hun singles Don't go away en Lazy Time mochten opnemen, nam enkele beslissingen inzake productie en promotie waar de bandleden het niet mee eens waren. Vervolgens nam de groep het heft in eigen handen en richtte een eigen platenlabel op. Deze maatschappij, Payola [met een logo geïnspireerd op een biljet van twintig Belgische frank], bracht in 1979 hun debuutalbum Bad Night uit, met daarop de singles 'Crazy Monday' em 'Coconut' De elpee betekende een redelijke doorbraak, met behoorlijk wat airplay en live optredens, maar de grote boom moest nog komen.
In 1980 verscheen hun nummer Last Chance op de verzamelplaat Get Sprouts Dat was eem initiatief van een bank en werd als promotie gegeven aan iedere jongere die een rekening opende. Dit schonk de band opnieuw enige populariteit bij het grote publiek. Marc Bonne werd de nieuwe drummer. In 1981 verscheen dan hun tweede album, The Split, met daarop hun bekendste nummer Suspicion. Deze single kreeg wat aandacht door airplay en stond drie weken vermeld in de toenmalige BRT Top 30. De elpee werd uitgebracht in tien landen. Vooral Duitsland was succesvol. Er kwamen nog wissels in de bezetting: Alain Gautier op bas [later ook nog korte tijd Barry McNeese] en Werner Pensaert trad toe als keyboardman. Ze speelden veel concerten (meestal in jeugdhuizen, op festivals en ook o.a. in de AB). Na nog enkele andere singles, die meer beïnvloed waren door de populaire synthpop van de jaren '80, werd het even stil rond de band. Tussen 1987 en 1990 maakten ze een ander soort muziek onder de naam New Forces. Dit was een project van zanger-gitarist Theo Van Hemelrijk samen met vrouwelijke vocalisten. De inbreng van de overige groepsleden [o.a. Tony Callebaut] werd alsmaar kleiner, al bleef Harry Woods live meespelen. In 1993 tekenden ze voor een comeback met het album Brand New Toy [uitgebracht op KOCH International] en in 1999 volgde de verzamelplaat AnToylogy 1980-1993. Hiervoor waren alle opnamen op vinyl gedigitaliseerd en werd een keuze van 20 nummers gemaakt. Tom Barman maakte zijn film 'Anyway The Wind Blows' en gebruikte 'Suspicion' op de soundtrack [2003]. Theo en Harry deden de volgende jaren samen een John Fogerty tribute onder de naam 'Fogertyshow'. In 2012 werd Toy met 'Suspicion' toegevoegd in de Eregalerij van Sabam en VRT. Harry en Theo speelden het nummer live met de houseband. Intussen hadden ze aan nieuwe nummers gewerkt. Als eerste single van de herboren Toy kwam 'Walking Backwards' uit. Momenteel [2012] wordt nog steeds aan nieuwe nummers gewerkt en begint de groep te denken aan een live comeback.
The Bet was een Belgische popgroep uit begin jaren tachtig. De band bestond uit zanger en songschrijver Mark Vanhie, gitarist Rik Aerts, bassist Gerd Keppens en Guido Van Milleghem [drums].
In 1981 had The Bet in België een bescheiden hit te pakken met “Don’t Talk To The Liar”. Datzelfde jaar brachten ze hun debuutalbum uit, “Facing Fate” [EMI], dat relatief goed ontvangen werd. De plaat werd opgenomen in het Engelse Strawberry Studios in een productie van Martin Lawrence, de geluidstechnicus van onder meer 10CC en Barclay James Harvest.
Een tweede album “Second Arrow” verscheen in 1983. Het album werd opgenomen met een nieuwe bassist, Wilfried Van Dijck, in de ICP-studios in Brussel. De singles “Roll On” en "Sometimes" bewijzen dat het opnieuw een plaat is ‘vol subtiele pop met ingrediënten van rock en westcoast, af en toe gekruid met een beetje funk’, zoals OOR's Pop Encyclopedie het album destijds omschreef. Het verdiende succes bleef echter uit waarop The Bet het voor bekeken hield.
In het midden van de jaren negentig maakte The Bet naast andere Belpop-bands als Red Zebra en Toy een weinig succesvolle comeback met de release van “Wysiwyg” [Alora, 1994].
Frontman Marc Vanhie stortte zich op het produceren van andermans werk. Zo schreef en produceerde hij de single "True Love Is Tough" voor zangeres Sarah. Ook werkte hij, samen met Beverly Jo Scott, zeer actief mee aan de come-back van Paul Michiels [Soulsister] op diens laatste album.
The Shake Spears was een muziekband uit Noord-Rhodesië die vanuit België opereerden.
De groep was aanvankelijk actief in Noord-Rhodesië [het huidige Zambia] onder de naam The Dynamics. De groep verhuisde in 1964 naar België omwille van een sponsordeal met Het Laatste Nieuws. In België aangekomen tekenden ze een contract met het platenlabel Ronnex en veranderden ze hun naam in The Shake Spears, een woordspeling op William Shakespeare. Datzelfde jaar ['64] scoorden ze een kleine hit met Shake It Over.
In 1965 verhuisde de groep naar England waar Gene Latter zich aansloot bij de band, een jaar later hadden ze een nieuwe hit met Summertime ['66].
Omstreeks 1968 splitte de band en ging zowel Brian als Gene Latter solo verder. Eerstgenoemde had een hit met Poinciana dat doorstootte tot een 5de plaats in de Belgische top 30.
In 1977 kwam de groep nogmaals samen en werd het album Summertime uitgebracht. Op de begeleidende single stond een nieuwe versie van het gelijknamige nummer, B-kant was What Happened.
Astrid van Zweden
Astrid Sofia Lovisa Thyra [Stockholm, 17 november 1905 – Küssnacht am Rigi, 29 augustus 1935], hertogin van Brabant, prinses van België, prinses van Zweden was de vierde Koningin der Belgen en de moeder van prinses [latere groothertogin] Josephine-Charlotte, Koning Boudewijn en Koning Albert II.
Prinses Astrid was de dochter van prins Karel van Zweden [1861-1951] en prinses Ingeborg van Denemarken. Haar zus Märtha van Zweden, was kroonprinses van Noorwegen en de moeder van de huidige koning Harald V van Noorwegen. Haar oom was koning Christiaan X van Denemarken, en haar grootvader was koning Oscar II van Zweden. Via haar moeder bestaat er ook een verwantschap met de Nederlandse dynastie.
Toen ze zich verloofde met de katholieke prins Leopold, zoon van koning Albert van België, verliet ze haar geboorteland.
Verloving en huwelijk
Bij haar aankomst in Antwerpen, vergat de prinses alle ceremonieel en vloog haar verloofde om de hals; dit spontane gebaar was het begin van de enorme sympathie die de vorstin bij de bevolking verwierf. Het paar huwde in Zweden op 4 november 1926, zes dagen later volgde een tweede huwelijk op 10 november. Het huwelijk werd bijgewoond door de Zweedse koninklijke familie, die een paar dagen in Brussel te gast waren. Ook de Beierse en Deense koninklijke familie waren aanwezig.
Overlijden
In 1935 kwam de koningin der Belgen op 29-jarige leeftijd om het leven bij een auto-ongeval in het Zwitserse Küssnacht am Rigi. De koning verloor, doordat de koningin iets aanwees, de controle over de wagen, waarin het paar incognito, onder de naam Renard, een uitstapje maakte, voordat zij huiswaarts zouden keren. Nadat de auto van de weg was geraakt en tegen een perenboom was gebotst, werd de vorstin, die via de al geopende autodeur uit de auto wou springen, uit de auto geslingerd en tegen de perenboom gekatapulteerd. De auto schoot nog door tegen een andere boom en belandde daarna in het water. Door ernstig hoofdletsel was de koningin op slag dood. Samen met de vorstin overleed ook haar vierde ongeboren kind, terwijl haar andere kinderen de avond ervoor per trein naar huis waren gereisd. De koningin werd opgebaard met een omzwachteld hoofd. De koning was vrijwel ongedeerd.
Vele Belgen waren in rouw en treurden om de prinsjes en het prinsesje die op jonge leeftijd hun moeder verloren. Door dit ongeval was Astrid slechts een jaar koningin. Leopold treurde om haar verlies en verbood zijn kinderen over haar te spreken. Haar boudoir liet hij intact en hij bewaarde haar met bloed besmeurde jurk.
Küssnacht schonk Leopold de grond van de plaats van het ongeluk, waarop Leopold een kapel liet bouwen ter herinnering aan haar. Astrid zelf ligt begraven in een praalgraf in de koninklijke crypte te Laken. Ze rust naast haar echtgenoot en diens tweede vrouw, Lilian, prinses van Retie.
Astrid schonk de dynastie de latere koningen Boudewijn en Albert II en groothertogin Josephine-Charlotte van Luxemburg.
Het jonge paar woonde eerst in het Bellevue-paleis te Brussel. Nadien verhuisde het gezin naar het Kasteel van Stuyvenberg, waar Boudewijn en Albert werden geboren. Bij de geboorte van Prins Albert stuurde de prinses doopsuiker naar alle kinderen die op dezelfde dag waren geboren.
Door haar huwelijk in 1926 met de toenmalige Belgische kroonprins Leopold werd zij na de dood van koning Albert I in 1934 koningin der Belgen. De blijde intredes [de ceremonieel afgelegde ontvangsten in de negen provinciehoofdsteden] werden druk bijgewoond. Van het volk kreeg ze door nationale intekening het diadeem der negen provinciën.
In de koninklijke familie bestond bezorgdheid vanwege haar lutherse afkomst. Een paar jaar na haar huwelijk bekeerde de koningin zich tot het rooms-katholieke geloof.
De koningin deed aan naastenliefde en organiseerde zelf inzamelacties ten behoeve van de minderbedeelden. Als ze een aangrijpende verzoekbrief kreeg, ging ze soms persoonlijk op onderzoek uit om het in de brief aangeroerde probleem op te lossen.
Eddy Wally [Zelzate, 12 juli 1932] is een Belgische zanger die bekend is om zijn hits Chérie [1966], Als marktkramer ben ik geboren [1969] en Ik spring uit een vliegmachien [1996].
Hij werd in 1932 geboren als Eduard René Van De Walle. Zijn vader was markthandelaar en overleed op jonge leeftijd. Toen hij in een weverij in Sas van Gent werkte, leerde hij Mariëtte Roegiers [8 december 1931 - Ertvelde, 6 oktober 2012] kennen, met wie hij in 1956 in het huwelijk trad. In 1957 kregen ze hun enige dochter, Marina Wally. Zij werd later zelf actief als zangeres. Roegiers, alias "Ons Mariëtje" verwierf zelf ook bekendheid door veelvuldige televisieoptredens samen met haar echtgenoot, onder meer in de docusoap Wally's World.
Van De Walle leerde al vroeg accordeon en mondharp spelen. Hij opende in de vroege jaren 60 een dancing in Ertvelde [Oost-Vlaanderen] en verkocht jarenlang handtassen op diverse Vlaamse markten. In 1966 leerde hij de Nederlandse producer Johnny Hoes kennen. Onder leiding van Hoes nam hij zijn eerste nummer Chérie [1966] op, dat een grote hit werd. Wally haalde er de eerste plaats mee in de Vlaamse hitparade en tot op de dag van vandaag is het zijn bekendste nummer.
Het succes leidde een lange en succesrijke carrière in waarbij hij meer dan 500 nummers opnam. Wally is wellicht de beroemdste en succesrijkste Vlaamse schlagerzanger. Zeer opmerkelijk waren zijn pogingen om ook in het buitenland aan te slaan. Hij heeft een fanclub in Nederland, en is via zijn regelmatige verschijningen in het programma Eurotrash [Eurorommel] zelfs bekend in het Verenigd Koninkrijk. Hij trad ook verschillende keren op in China [waarvoor hij Chérie in het Chinees vertaalde naar Baobei], Duitsland, Australië, Zuid-Afrika en Rusland. In de jaren zeventig trad hij verschillende keren op in hotels in Las Vegas. Vanwege zijn zelfverklaarde "succes" in het buitenland noemt Wally zich al jaren The Voice of Europe [De Stem van Europa], in navolging van Frank Sinatra, met wie hij zichzelf graag vergelijkt. De oudste zoon van Johnny Hoes, Adri-Jan Hoes, zorgt in 2005 voor een comeback met de hit Shanghai.
Wally kreeg juni 2006 in Ertvelde een standbeeld ter ere van zijn œuvre. Het heeft als opschrift "Ode aan Eddy Wally - The voice of Europe" en laat de titel van zijn grootste hit Chérie zien. Daarnaast is in het geheel een marktkramerstas opgenomen, een verwijzing naar Wally's afkomst.
Wally werd op 6 maart 2011 in het ziekenhuis opgenomen met een hersenbloeding. Hij raakte door de hersenbloeding licht verlamd.
Zijn vrouw Mariëtte vertelde: Wally viel flauw en werd overgebracht naar een ziekenhuis in Brussel. De volgende dag, op 7 maart 2011, werd hij overgebracht naar het AZ Sint-Lucas in Gent. De dag daarna, 8 maart 2011, werd Wally van daaruit overbracht naar het UZ in Jette. Volgens zijn echtgenote was Wally aan de linkerkant verlamd en de kans klein dat hij nog terug zou keren als zanger. In juli 2011 verhuisde hij van het ziekenhuis naar een rusthuis in Zelzate. Zijn vrouw overleed op 6 oktober 2012 op 80-jarige leeftijd. Op 14 en 15 december 2012 maakte Eddy Wally een comeback tijdens de Nacht van de Schlagers in Kortrijk die mogelijk zijn definitieve afscheid van het podium betekent.
Eddy Wally is het schoolvoorbeeld van de Bekende Vlaming. In Vlaanderen zijn er weinig personen al zo lang bekend als hij. Hij heeft een groot deel van zijn beroemdheid te danken aan de hilariteit of spot die zijn excentrieke gedrag en uitspraken bij mensen losmaken. Wally kleedt zich graag in glitterkostuums zoals Liberace en gedraagt zich als een naïeve, onverstoorbare optimist. Zijn typische stopwoorden ["gewéldig", "wauw", "onvoorstelbaar", "oh my god"] en zijn vreemde manier van praten worden door komieken vaak geïmiteerd. Vanwege zijn faam en komische imago is hij vaak te gast in verschillende amusementsprogramma's. Zo had hij een gastrol in FC De Kampioenen in de aflevering "Chérie".
Zijn bekendste televisieoptreden was zijn rol als Kapitein Wally in Kamagurka en Herr Seeles comedyreeks Lava [1989]. In de rubriek Wally in space [een parodie op Star Trek] speelde Wally de rol van ruimtekapitein. Een running gag in Wally in space was dat Kapitein Wally telkens begon te zingen wanneer de bemanning bedreigd werd, want "als de kapitein zingt wijkt het gevaar." Later presenteerde Wally ook samen met Kamagurka en Herr Seele het radioprogramma Studio Kafka op Studio Brussel.
Wally presenteerde tijdens de jaren 2000 ook een wekelijks rubriekje in het programma van Erwin Deckers en Sven Ornelis op radiozender Q-music.
Michel J. Daerden [Baudour, 16 november 1949 – Fréjus, 5 augustus 2012] was een Waals-Belgisch politicus van de PS en sinds 7 juli 2010 volksvertegenwoordiger van het Waals Parlement. Hij was federaal minister van Pensioenen en Grootstedenbeleid.
Zoals zijn familienaam laat vermoeden zijn de voorvaderen van Daerden afkomstig uit Vlaanderen, Zuid-Limburg en bij de industrialisering naar Luik geëmigreerd.
Daerden behaalde een licentiaatsdiploma Handelswetenschappen aan de Hautes Etudes Commerciales [Handelshogeschool] in Luik in 1971 en een licentiaatsdiploma Toegepaste Economische Wetenschappen en een diploma van bedrijfsrevisor aan de Universiteit van Bergen in 1975 resp. 1977. Sinds 1976 had hij een bedrijfsrevisorenkantoor, binnen de socialistische partij een ongewoon beroepsprofiel, maar sinds het opnemen van zijn eerste ministerschap in 1994 werkte hij niet meer als revisor en liet hij zijn kantoor over aan zijn zoon Frédéric Daerden.
Voor een minister viel op dat Daerden zich vaak buiten de schijnwerpers hield. Hij verscheen in de media als een man die altijd lachte en weinig woorden gebruikte en gold privé als een levensgenieter.
Vermeende dronken optredens
Aan Daerdens onbekendheid kwam abrupt een einde bij de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober 2006, toen hij in enkele interviews op de RTBF en de lokale televisie zijn verkiezingsoverwinning becommentarieerde en volgens sommigen dronken leek. Deze interviews werden internationaal ongewoon populair als filmpjes op YouTube. Hijzelf had dit over de zaak te vertellen: "[Of hij gedronken had?] Niet meer dan gewoonlijk. […] Sinds een twintigtal jaar beelden de mensen zich op geregelde tijdstippen in dat ik dronken ben. Maar geloof mij, ook al lijk ik joviaal, langzaam pratend en houterig, toch is alles goed doordacht." De filmpjes op YouTube met Daerden op 8 oktober 2006 werden meer dan anderhalf miljoen keer bekeken. Daerden werd na de verkiezingen de populairste politicus van Wallonië. Ook op de Olympische Zomerspelen 2008 leek hij dronken.
Op 17 juli 2009 legde Daerden de eed af als minister van Pensioenen en Grootstedenbeleid in de regering-Van Rompuy I. Hij nam deze bevoegdheden over van partijgenote Marie Arena, die bij de herschikking uit de regering verdween. Op 28 maart 2011 zette de raad van Ans hem uit zijn functie als burgemeester, een beslissing die van zijn eigen partij uitging.
Daerden kwam begin januari 2010 opnieuw in opspraak toen hij kennelijk dronken in de Senaat optrad. De pers beschreef zijn optreden als "giechelend en lijzig" en citeerde hem: "Ik presenteer eerst een groenboek en daarna een witboek. Hi hi." Opnieuw verdedigde Daerden zich door te stellen dat hij absoluut niet dronken was en zijn vreemd taalgebruik wellicht veroorzaakt werd doordat hij Nederlands in plaats van Frans sprak. Desalniettemin waarschuwde de Belgische premier Yves Leterme dat dit optreden niet voor herhaling vatbaar was.
Opvallend is dat dergelijke fel bekritiseerde optredens zijn politieke succes niet schaadden: bij de federale verkiezingen van 13 juni 2010 werd hij in zijn kieskring als lijstduwer met meer dan 70.000 voorkeurstemmen rechtstreeks herverkozen. Hij liet zich graag in volkse milieus zien en noemde zichzelf "papa".
Overlijden
Op 26 juli 2012 werd Michel Daerden tijdens een vakantie in Frankrijk getroffen door een dubbele hartaanval, waarna hij in een kunstmatige coma werd gehouden. Op 5 augustus 2012 overleed hij na enkele vruchteloze pogingen om hem uit coma te halen. Op maandag 13 augustus 2012 vond de begrafenis plaats.
Vandaag zou Daerden 64 jaar zijn geworden.
Santé, santé, santééé, geef doens nog nen toernéé, veur ma en noenkel Miele en veur gans 't café..
Wijlen Romain Deconinck [Gent, 7 december 1915 - aldaar, 1 december 1994] was een Vlaams acteur, zanger, komiek, regisseur en conferencier. Hij wordt gezien als één van de boegbeelden van het Vlaamse volkstheater. Bij het grote publiek was hij vooral bekend omwille van zijn samenwerkingen met Gaston en Leo en zijn radioprogramma De peperbus.
dEUS is een Belgische rock- en indieband afkomstig uit Antwerpen. De groep werd opgericht in 1989, kende sindsdien vele bezettingswisselingen en bestaat anno 2007 uit Tom Barman [zang en gitaar], Klaas Janzoons [toetsen en viool], Stephane Misseghers [drums], Alan Gevaert [basgitaar] en Mauro Pawlowski [gitaar].
De groepsnaam is afkomstig uit het Latijn [deus betekent God], en wordt consequent met een kleine letter d, en hoofdletters E, U en S gespeld. De naam verwijst naar de song Deus van The Sugarcubes.
Copyright © 2013-2024 WITLOOF™. Alle rechten voorbehouden. Handelsnummer 577.74.862 KvK te Maastricht. Belastingnummer 852731048B01.