LUISTERT NU 24 OP 24 NAAR RADIO WITLOOF (BONHEUR), ons eigen piraten-radiostationneke.
Want we gaan voorbij aan geluid, chaque heure - RADIO WITLOOF (BONHEUR).
TOFFE plaatjes kunt gij aanvragen bij diverse uitzendingen door 'n maileke te sturen naar: radio@witloof.nl.
De meest opmerkelijke bewegende beelden van België, elken' dag verse nieuwe herbewerking…
Jo Lemaire [Gembloers, 31 januari 1956] is een Waalse zangeres. In 1981 had ze een nationale en Europese hit met haar bekendste nummer: "Je suis venue te dire que je m' en vais." Lemaire werd bij Namen geboren. Eind jaren '70 begon haar muzikale carrière.
Eind jaren '70 begon Jo Lemaire haar muzikale loopbaan met de new wave groep Jo Lemaire & Flouze. De groep werd opgericht in 1977 door Jo Lemaire en haar toenmalige echtgenoot Philippe Depireux. In 1978 werden in eigen beheer 2 singles uitgebracht, "Stakhanov" en "Thief forever". In 1979 volgde het gelijknamig debuut album "Jo Lemaire + Flouze". De volgende single "So static" uit 1979 was redelijk succesvol.
In 1980 volgde het tweede album "Precious Time", met de gelijknamige single. Het was het derde album "Pigmy World" waarmee de groep echt doorbrak in 1981. Met haar cover van Serge Gainsbourg' "Je suis venue te dire que je m’en vais" scoorde ze zowel in België als de rest van Europa een grote hit. Flouze had in de loop der jaren een zeer wisselende samenstelling, muzikanten kwamen en gingen. Toen Flouze en Jo Lemaire uit elkaar gingen en er een echtscheiding tussen haar en haar man Philippe Depireux volgde begon ze haar leven met een nieuwe lei.
Jonge jaren
In 1982 verhuisde ze met haar nieuwe vriend Fa Vanham naar Bilzen in Limburg. Haar nieuwe album, "Concorde" [1983] werd een groot succes, zowel in Vlaanderen als Wallonië. De plaat bestond uit een Frans- en Engelstalige kant. Een jaar later lag een tweede, titelloos album in de platenzaken, geproduceerd door Jean-Marie Aerts. Het album deed niet zoveel, maar was wel vrij goed. Met haar derde soloplaat, "Stand Up" was Lemaire overgestapt van Phonogram België naar Polygram International, maar de plaat werd niet helemaal zoals zij hem bedoeld had en was wat minder succesvol. Sindsdien kende haar carrière afwisselend pieken en dalen.
Via haar concerten en meertaligheid kreeg Lemaire fans in België, Nederland, Frankrijk, Canada, Duitsland,... Ze nam deel aan de "Transmusicales de Rennes", de "Printemps de Bourges" en de tour "Rock en France".
"Duelle" [1990], een plaat vol sobere Franse chansons ging goud en werd een succes in Frankrijk. Datzelfde jaar zong ze voor het eerst in het Nederlands op de hommage-cd "Turalura" waarop ze Will Tura's "Heimwee naar huis" coverde.
Haar album "Liverpool" [1994] werd in de gelijknamige Britse stad opgenomen. De Britse soulzangeres Carmel was co-zangeres en producer.
Latere jaren
In 1998 speelde ze een rol in de musical "Brel Blues", een hommage aan de liedjes van Jacques Brel. Datzelfde jaar nam ze een plaat op waarop haar bekendste liedjes door Vlaamse schrijvers en muzikanten [waaronder Wigbert, Geert van Istendael, Benno Barnard] vertaald worden.
Een jaar later coverde tijdens haar concerten liedjes van Édith Piaf. Eén van haar concerten belandde ook op cd en er werd een televisiedocumentaire rond gemaakt.
In 2000 toerde de zangeres met een concert-programma langs Vlaamse scholen waar ze op een speelse manier de jeugd interesse en smaak voor de Franse taal trachtte bij te brengen. Het werd een succes waaruit twee cd's volgen ["Eventail Junior"], gebaseerd op personages uit de strip Suske en Wiske.
In 2001 nam ze met producer Frank Duchêne [ex-Hooverphonic] en songschrijvers Michel Bisceglia en Ronny Mosuse het album "Flagrants Délices" op. De single "La saison des amours" was de voorbode van het album dat vol akoestische popsongs en enkele big band-nummers stond.
Op 31 januari 2005 trad Lemaire op in de BOZAR te Brussel in het bijzijn van koningin Paola.
In 2007 nam ze samen met Rocco Granata een song op "La Vie à Deux" waar de videoclip is opgenomen in Restaurant Sardis.
Wetenswaardigheden
- Ze had een cameo in de strip Nero door Marc Sleen. In "Baraka" [1986] is ze in strook 22 te zien aan Nero's frietkraam naast Pietje de Leugenaar [de foto die destijds voor de columns van Guido van Meir in Humo gebruikt werd- zie ook Terug naar Oosterdonk].
- In 2005 werd ze genomineerd voor de titel van De Grootste Belg [Vlaamse versie]. Ze eindigde buiten de nominatielijst op nr. 513.
Jacques Romain Georges Brel [Schaarbeek, 8 april 1929 - Bobigny [Parijs] - 9 oktober 1978] was een Belgische zanger, componist en tekstschrijver die in de vroege jaren zestig uitgroeide tot een internationale vedette. Na zijn afscheid van het podium in 1967 was hij enige tijd actief als filmacteur en -regisseur. Tijdens het belangrijkste deel van zijn carrière werkte hij intensief samen met de componisten François Rauber en Gérard Jouannest.
Copyright © 2013-2024 WITLOOF™. Alle rechten voorbehouden. Handelsnummer 577.74.862 KvK te Maastricht. Belastingnummer 852731048B01.