LUISTERT NU 24 OP 24 NAAR RADIO WITLOOF (BONHEUR), ons eigen piraten-radiostationneke.
Want we gaan voorbij aan geluid, chaque heure - RADIO WITLOOF (BONHEUR).
TOFFE plaatjes kunt gij aanvragen bij diverse uitzendingen door 'n maileke te sturen naar: radio@witloof.nl.
De meest opmerkelijke bewegende beelden van België, elken' dag verse nieuwe herbewerking…
Vandaag verjaart: Gella Vandecaveye [Kortrijk, 5 juni 1973], Belgisch ex-judoka.
Vandecaveye begon op achtjarige leeftijd met judo bij Judoclub Zwevegem. Zij maakte op haar vijftiende de overstap naar Judoclub Jenos Kwai Hooglede onder leiding van haar trainer en toeverlaat Eddy Vinckier, en brak in 1993 door met een wereldtitel. Zij combineerde met succes topsport en hogere studies communicatiemanagement.
Vandecaveye brak in 1998 haar nek en ontsnapte ternauwernood aan de rolstoel. Vijf maanden later werd ze opnieuw Europees Kampioen. Twee maanden voor de Olympische Spelen van Sydney scheurde ze de kruisbanden van haar rechterknie. Desondanks haalde ze een tweede Olympische medaille. Acht jaar na het behalen van haar eerste wereldtitel, werd ze in 2001 voor de tweede keer wereldkampioene; ze verloor dat jaar geen enkele wedstrijd. Vandecaveye beëindigde haar carrière op 31-jarige leeftijd, op de Olympische Spelen te Athene.
In 2005 gaf Vandecaveye haar carrière een nieuwe impuls door zich te gaan storten op de autosport. In navolging van enkele andere bekende persoonlijkheden wilde zij ook wel eens meemaken wat het crossen met een auto door een woestijn bij een mens kan losmaken. In januari 2006 reed Gella Vandecaveye dan ook mee tijdens Parijs-Dakar 2006.
In 2008 werd zij winnaar van het VRT programma Eeuwige Roem. In 2009 schreef Inge Van Meensel een boek over Gella en haar coach Eddy: Gella & Eddy, een halsbrekend duo.
Erelijst
* Olympische Spelen: zilver [1996], brons [2000]
* Wereldkampioenschappen: 2x goud [1993 en 2001], 2x zilver [1997 en 1999], brons [1995]
* Europese kampioenschappen: 7x goud [1994, 1996, 1997, 1998, 1999, 2000, 2001], 2x zilver [1993 en 2003], 2x brons [1995 en 2002]
* Belgisch kampioenschappen: 23x goud waarvan 14 x bij de senioren
* Sportvrouw van het jaar: 1993 en 1997 [7x genomineerd]
* Vlaamse Reus: 1993
* Europees Judoka van het Jaar: 1994, 1998, 1999, 2001
* Trofee van Sportverdienste: 1999
* Sportpersoonlijkheid van het Jaar: 2000
* Sport Example of the Year: 2002
Vandaag verjaart: Denise De Weerdt [Mechelen, 4 juni 1928], Vlaams actrice.
Kort na de Tweede Wereldoorlog studeerde De Weerdt af aan het Atheneum Pitsemburg in Mechelen waar zij het theater leerde kennen via Willy Vandermeulen. Na het Atheneum gingen zij verder studeren aan de Studio van het Nationaal Toneel, later Studio Herman Teirlinck in Antwerpen.
De Weerdt zal later meer dan twintig jaar doceren op Studio Herman Teirlinck. Zij stond er samen met Marina Candael en Alfons Goris aan de wieg van de richting Musical.
Nog voor ze afstudeerde werkte De Weerdt reeds bij de grote theater gezelschappen [KNS, KVS]. In 1952 stichtte zij mee het "Theater op Zolder" te Antwerpen, waaruit later het Nederlands Kamertoneel ontstond. Ze was tevens actief in het cabaret/revue-gezelschap De Cyrano van Anton Peters. De Weerdt was ook te zien in talrijke zwart-wit films van Edith Kiel.
In de Antwerpse theaters zijn vooral haar creatie van Anne Frank en haar Eliza Doolittle in de originele Nederlandse productie van My Fair Lady herinnerd. Zij toerde ook door Vlaanderen met Jef Burm in de productie Allo Sjoe.
Na de geboorte van haar zoon in 1969, werkte De Weerdt vast bij het 'Dramatisch gezelschap' van de BRT en verhuisde zij van Brussel naar Mechelen. Ze werkte in die periode ook mee aan talloze hoorspelen en was onder andere te horen in God Pomerantz [Ephraim Kishon - Jos Joos, 1973].
Op televisie werd De Weerdt vooral bekend door de rol van Nellie Dias die ze speelde in de televisieserie De Kat. Verder speelde ze onder andere Barbara in Axel Nort, Catho in De Paradijsvogels en is zij bekend als Madame Flour in Slisse & Cesar. Haar meest recente optreden op televisie was een gastrol in 2002 in F.C. De Kampioenen als Moema Boma, de moeder van Balthazar Boma.
De Weerdt vertolkte meer dan 300 rollen op theater, in films en op televisie. Zij woont in Antwerpen.
Ze is geen familie van een naamgenote, de historica Denise De Weerdt, die werkte op de Koninklijk Bibliotheek van België en bekend is voor haar publicaties over de socialistische arbeidersbeweging.
Deze 13-delige reeks werd in 1979 gemaakt en gaat over een jongen die zijn boekentas verliest in het keldergat van een winkeltje en bij de zoektocht naar zijn tas terechtkomt in een echte wonderwereld, waar hij samen met een stel fantastische figuren geweldige avonturen beleeft. De stemmen worden ingesproken door onder meer Stijn Peeters, Denise De Weerdt, Jef Burm en Water Cornelis. Ugo Prinsen is de vertelstem.
Vandaag verjaart: Godfried Maria Jules Danneels [Kanegem, 4 juni 1933], Belgisch aartsbisschop en kardinaal van de katholieke Kerk. Sinds januari 2010 is hij aartsbisschop-emeritus van Mechelen-Brussel.
Het Zesde Metaal is een Belgische band die zingt in het West-Vlaams. De band bestaat uit zanger Wannes Cappelle [Wevelgem, °1979] en een voortdurend wisselende samenstelling.
María Isabel [Belle] Pérez Cerezo [Neerpelt, 29 januari 1976] is een Spaanse zangeres. Hoewel ze in België geboren is en daar altijd gewoond heeft, heeft ze enkel de Spaanse nationaliteit, omdat haar beide ouders Spaans zijn. Ze is vooral bekend door haar Spaans getinte, opzwepende nummers. De Vlaamse Latin-diva kent behoorlijk succes in Nederland, Vlaanderen en in Duitsland. Ze is vooral bekend met het nummer: Que viva la vida, wat in de Benelux de soundtrack was voor de animatiefilm Madagascar.
Lou Deprijck [Lessen, 11 januari 1946] is een Belgische zanger-performer en componist.
Hij stond aan de wieg van de Belgische popscene in de jaren 1970 en 1980, als zanger maar eveneens als muziekproducent. Van zijn composities werden wereldwijd meer dan 20 miljoen exemplaren verkocht.
Zijn meest bekende wapenfeiten zijn Lou & The Hollywood Bananas, Two Man Sound, Plastic Bertrand en Viktor Lazlo. Hij scoorde verscheidene wereldhits. Van de single Disco Samba, uitgebracht onder het pseudoniem Two Man Sound, werden alleen al in Mexico 1,2 miljoen exemplaren verkocht.
In 1984 bracht hij onder het pseudoniem Vanhoutem het verzamelalbum Collures uit, in samenwerking met Boris Berman van waaruit later een single op de markt kwam: Hold-up Sentimental [A-kant] / Fille du fleuve [B-kant].
Deprijck woonde jarenlang grotendeels in Pattaya [Thailand], maar hij werd nog regelmatig gespot in zijn geboortestreek. Het verhaal van zijn leven in Thailand werd uitgebreid uit de doeken gedaan in de documentaire "Vlamingen in Pattaya" als onderdeel van het VTM-actualiteitenprogramma Telefacts.
Deprijck keerde uiteindelijk terug naar België.
Controverse over 'Ça plane pour moi'
Lou Deprijck is de enige vertolker van de wereldhit 'Ça plane pour moi' [Betekenis: 'Alles loopt goed'], en niet Plastic Bertrand. Dit blijkt uit een rapport van experts. Sinds 1977 is Lou Deprijck de producer van het nummer 'Ça plane pour moi'. Bovendien heeft hij de muziek gecomponeerd en de tekst zelf gezongen. Plastic Bertrand heeft dit altijd betwist. Als gevolg van een rechtszaak die in 2006 was aangespannen door Plastic Bertrand, werden experts aangesteld. "Vandaag [26 juli 2010] blijkt uit het rapport van de experts dat de stem van 'Ça plane pour moi' van Lou Deprijck is", preciseert de krant La Dernière Heure [belga/vsv]
In het Nederlandse programma Top 2000 was op 29 december 2010 een reportage te zien waarin Lou Deprijck zijn visie gaf op de kwestie en uit een zette dat zijn stem volgens de experts na 30 jaar nog steeds hetzelfde was. De reden dat hij indertijd niet zelf het nummer vertolkte had te maken met het feit dat hij zich voor de geloofwaardigheid geen derde imago kon veroorloven naast de andere twee en daarom Roger Jouret bereid had gevonden het nummer als Plastic Bertrand te playbacken. Verder gaf hij aan dat de tekst een onsamenhangende stortvloed van woorden was van iemand die stoned was. Het nummer heeft dan ook een hoog tempo met heel veel woorden [5 coupletten en 4 keer het refrein in 3 minuut 17].
Tegenwoordig vertolkt hij dit nummer onder zijn eigen naam als de "2010-versie" van "Ça plane pour moi". In de videoclip treedt hij op samen met een band die bestaat uit twee mannelijke leden die op de gitaar begeleiden, een vrouwelijk lid als drumster die samen met nog een ander vrouwelijk lid ook nog als danseres optreedt.
De zanger Plastic Bertrand, pseudoniem voor Roger Jouret [Brussel, 24 februari 1954] is een van de best verkochte Belgische artiesten. Momenteel staat hij op nummer 5 van meest verkochte platen in België.
Plastic Bertrand brak in 1977 door met de monsterhit Ça plane pour moi [ik verkeer in hogere sferen]. In het Nederlandse popprogramma Toppop trad hij op springend op een trampoline. Al een jaar later was hij een "echte rockster", met alle drugs & seks & rock-'n-roll die daarbij horen. Zo gaan er geruchten dat hij eens een New Yorkse hotelkamer met een bijl aan gort zou hebben geslagen. Na deze wilde jaren verwaterde de faam van de Belgische rockgod ietwat. Zo had hij in 1979 nog een klein hitje met Tout petit la planète, maar een kleine acht jaar later presteerde hij het om op het Eurovisiesongfestival op de op één na laatste plaats te eindigen, uitkomende voor Luxemburg met het liedje Amour amour. In 1988 had Plastic Bertrand nog een kleine hit met Slave to the beat.
Tegenwoordig bestiert hij een eigen kunstgalerie en is hij producer voor aankomend talent.
In 2006 won de zanger een rechtszaak die tegen hem was aangespannen door Lou De Prijck, de producer van Ça plane pour moi. De Prijck probeerde middels deze rechtszaak de rechten op dit nummer te verwerven en beweerde dat Plastic Bertrand het nummer niet zelf had gezongen. Als gevolg van deze rechtszaak werden experts aangesteld. Deze kwamen in juli 2010 op basis van de stem van de zanger tot de conclusie dat De Prijck het lied gezongen moet hebben. Bovendien wordt een accent uit het noordoosten van Frankrijk gezongen en niet uit Brussel.
In het Nederlandse programma Top 2000 was op 28 december 2010 een reportage te zien waarin Lou De Prijck een toelichting gaf op bovenstaande kwestie vanuit Thailand en zijn gelijk wilde aantonen. Tevens gaf hij aan dat de tekst van het nummer Ça plane pour moi eigenlijk een opeenstapeling was van allerlei absurde onsamenhangende zaken. Het nummer heeft een zeer hoog tempo en de tekst wordt heel snel gezongen met heel veel woorden [5 coupletten en 4 keer het refrein in 3 minuut 17]. Nog regelmatig vertolkt Lou De Prijck onder zijn eigen naam het nummer. De rechtbank heeft nog niet beslist of De Prijck op basis van deze bevindingen aanspraak kan maken op naburige rechten.
Copyright © 2013-2024 WITLOOF™. Alle rechten voorbehouden. Handelsnummer 577.74.862 KvK te Maastricht. Belastingnummer 852731048B01.