LUISTERT NU 24 OP 24 NAAR RADIO WITLOOF (BONHEUR), ons eigen piraten-radiostationneke.
Want we gaan voorbij aan geluid, chaque heure - RADIO WITLOOF (BONHEUR).
TOFFE plaatjes kunt gij aanvragen bij diverse uitzendingen door 'n maileke te sturen naar: radio@witloof.nl.
De meest opmerkelijke bewegende beelden van België, elken' dag verse nieuwe herbewerking…
Wilfried Martens is op 77-jarige leeftijd overleden.
Edith Piaf, een onsterfelijk muziekicoon
Dag op dag 50 jaar geleden overleed Edith Piaf. De lyrische straatmus en grande dame van het Franse lied kende een tragische levensdorst naar liefde en muziek.
legende wil dat Edith Giovanna Gassion in volle kerstperiode geboren wordt op een trottoir in Parijs, onder een straatlantaarn, geholpen door twee gendarmes. Haar geboortecertificaat verraadt weliswaar dat ze in werkelijkheid in een ziekenhuis het levenslicht zag, maar een abnormale geboorte past nu eenmaal beter bij het chaotische leven dat Piaf al vlug zou leiden. Als dochter van een acrobaat en een alcoholische straatzangeres annex prostituee groeit ze op in een bordeel, waar ze opgevoed wordt door haar grootmoeder en enkele liefhebbende hoertjes.
Ze is pas zeven als ze met haar vader door Frankrijk toert en voor het eerst optreedt op straat. Later vindt ze een bondgenote in Simone Berteaut met wie ze zingt, drinkt en een promiscue nachtleven leidt. Op haar zeventiende bevalt ze van een kind dat twee jaar later sterft. Cruciaal is de figuur Louis Leplée, een cabareteigenaar die haar op haar twintigste onder zijn vleugels neemt en haar de artiestennaam Edith Piaf ('de mus') geeft. De jaren daarop schrijft ze met de hulp van tekstschrijvers en minnaars een succesvol repertoire bijeen vol klassieke Franse chansons. Er wordt gezegd dat ze met haar unieke stem haar publiek tot tranen toe kan bewegen, zelfs al zou ze een pagina uit een telefoonboek zingen.
Haar onstabiele jeugd drijft haar in de armen van vele mannen, met een eervolle vermelding voor bokser Marcel Cerdan met wie ze een passionele affaire heeft. Het noodlot slaat toe wanneer Cerdan om het leven komt bij een vliegtuigcrash terwijl hij op weg is naar Piaf. Na zijn dood zoekt Piaf troost in nog meer alcohol en bed-capriolen, en na een dramatisch auto-ongeval raakt ze ook verslaafd aan morfine. Leverkanker velt haar uiteindelijk op haar zevenenveertigste, met onsterfelijke klassiekers als La vie en rose, Milord en Non, je ne regrette rien op haar palmares.
Dood
Piaf leeft de laatste maanden van haar leven teruggetrokken in Grasse, waar ze in de nacht van tien oktober 1963 sterft in het bijzijn van Theo Lamboukas, haar toenmalige man. Omdat het voor haar fans onbegrijpelijk zou zijn dat de grote dame niet in Parijs stierf, wordt haar lichaam 's nachts in alle stilte overgebracht naar haar appartement in de hoofdstad. Haar dood wordt daar de volgende dag in scène gezet.
Afscheid
Piafs overlijden brengt een nationale stroom van verdriet op gang en duizenden fans komen haar groeten als ze opgebaard ligt in haar appartement. De rouwenden passeren de kist in een tempo van honderd mensen per minuut, en buurtbewoners hebben de grootste moeite om door de massa hun huis nog binnen te raken. Op de dag van haar begrafenis kleuren de straten van Parijs zwart, en haar uitvaartstoet - waarin ook Marlene Dietrich meeloopt - brengt een volksverhuizing teweeg in de richting van het kerkhof Père-Lachaise, waar ze tot vandaag begraven ligt.
Lijkenpikkers
De ochtend van haar overlijden snellen radio-reporters naar haar goede vriend en schrijver Jean Cocteau voor een reactie. Parijs kleurt enkele uren later nog zwarter als ook Cocteau overleden blijkt, aan een hartstilstand. Tijdens haar leven sprongen de kranten op elke vloek, elke vechtpartij, elke affaire en elke verslaving. Na haar dood komt er niets nieuws aan het licht.
Erfenis
Piaf had een gat in haar hand en ze verwende vrienden en minnaars met cadeaus, van Porsches tot dure Cartierhorloges. Ze sterft arm en haar laatste man, de twintig jaar jongere Theo Lamboukas, moet als erfgenaam nog jaren na haar dood schulden afbetalen.
Volgelingen
Charles Aznavour dankt zijn carrière aan de hulp van Piaf. Haar unieke stem en verschijning beïnvloedden velen na haar, van Grace Jones tot Anthony Hegarty.
Beste biografie
Vriendin Simone Berteaut schreef in 1970 Piaf, een biografie waarin ze de petite histoire prijsgeeft die andere naslagwerken niet laten zien. Hoe het minste lichtschijnsel in de slaapkamer Piaf belemmerde om te slapen. Of hoe ze tijdens de Tweede Wereldoorlog verdacht werd van collaboratie met de Duitsers omdat ze op privéfeestjes zong, terwijl ze eigenlijk Joodse gevangenen probeerde te helpen met valse paspoorten.
De film van haar leven
Actrice Marion Cotillard werd voor haar toegewijde vertolking van Piaf in La vie en Rose (2007) bekroond met heel wat filmprijzen, al is de prent van Olivier Dahan niet altijd een even waarheidsgetrouwe weergave van Piafs leven op het podium en daarnaast. (EL)
Rocco Granata [Figline Vegliaturo, 16 augustus 1938] is een in België wonende Italiaanse componist, muziekproducent en zanger met een kenmerkende hese stem.
Op zijn tiende verhuisde Granata naar België, zoals vele geïmmigreerde Italianen werkte zijn vader in de steenkoolmijn van Waterschei (Genk). Granata wilde evenwel een ander leven: als muzikant. Al heel jong speelde hij accordeon in een eigen orkestje: "The International Quintet". Hij toerde met zijn groepje in Belgisch-Limburg rond met zijn successhow Manuela. Als 18-jarige componeerde hij zijn eerste liedje met dezelfde titel, maar geen enkele platenmaatschappij had interesse. Dus bracht Granata dit uit in eigen beheer, gesteund door een dancing-eigenaar. Omdat er twee kanten aan een 45 toerenplaatje waren, pende Granata haastig een B-zijde neer: Marina.
Dit opgewekte nummer werd ongelooflijk populair, 40 jaar later waren er wereldwijd meer dan 5 miljoen exemplaren verkocht. Het liedje werd een evergreen en behoort tot de meest gecoverde platen ooit: honderden artiesten namen een cover op, van Dalida tot Louis Armstrong. Met "Marina" toerde Granata over de hele wereld, tot in het mekka van de showbizz: Carnegie Hall in New York. Zijn composities komen op platen van wereldsterren als Dean Martin, Dalida, Caterina Valente, Four Aces, Marino Marini, Perez Prado, Flaco Jimenez, Falco ... Marina had in 1959 een aantal Italiaanse opvolgers, zoals Oh oh Rosi, La Bella, Julia en Carolina dai gekregen. Met dit laatste nam hij in 1961 deel aan het Festival van San Remo. 30 jaar later, in 1989, liet hij Serge Ramaekers, van de Confetti's, een remix maken van Marina. Deze New Beat-versie werd opnieuw een nummer 1-hit, in onder meer België, Italië, Duitsland en behaalde de hitlijsten tot in Latijns-Amerika. Weer werden er miljoenen exemplaren van verkocht, waarvan twee miljoen in Duitsland. Er werd in 1960 tevens een Marina-film opgenomen, die voor Granata het begin van een hele reeks hits in Duitsland zou betekenen zoals Du Schwarzer Zigeuner, Melancholie, Tango d'Amore en zijn grootste hit Buona Notte Bambino ('63). Granata had het nummer oorspronkelijk in het Italiaans geschreven, maar had er in het Duits succes mee in België, Nederland en Duitsland. Zijn succes in Duitsland was groot: hij kwam bij een enquête naar de bekendste zangers in Duitsland op de derde plaats, na onder andere Elvis Presley. Granata acteerde en zong in een tiental muzikale films. Marina werd in 2009 in Duitsland uitgeroepen tot beste Italiaanstalige hit ooit.
Wonend in Vlaanderen, Nederlands taalgebied, met Italiaanse roots en succesvol in het Duits, heeft hij vooral in die drie talen muziek uitgebracht. Enkele van zijn bekendste Nederlandstalige liedjes zijn Zomersproetjes en Jessica. Zijn versie van Noordzeestrand in 1964 kreeg een tekstaanpassing op maat van de ingeweken Italiaan. Hij is al zijn hele leven met muziek bezig. Hij heeft tien keer in de top 10 van de Belgische hitparade gestaan en 13 keer in de Nederlandse hitparade. In 1995 verscheen de cd Buona sera m'n Vlaanderen met Granata-composities met biografische teksten, waarvan de originele Nederlandse teksten geschreven zijn door Johan Verminnen, Bart Van den Bossche, Herman Pieter de Boer, Wim De Craene, Carl Huybrechts en Theun de Winter. In het Duits wordt dit album vertaald als Der Weg durch mein Leben, in Italië heet het La Fotografia. In 1998 bracht hij ter gelegenheid van zijn zestigste verjaardag een cd uit met Italiaanse evergreens.
Ook in de 21e eeuw blijft Granata actief; hij steekt zijn tijd in zijn familie, uitgeverij, internationale contacten en sporadische optredens. Solo, of met een Big Band. Met een pianist, of met het complete symfonieorkest van de Antwerpse Opera. Of op Saint Amour, de literaire tournee. Behalve zijn liveoptredens, is Granata ook nog regelmatig een gast op de Vlaamse televisie. Zo kreeg hij in 1998 serieus wat media-aandacht met zijn speciale kerstshow waarmee hij in de Ancienne Belgique stond. Ook maakte hij deel uit van de vakjury voor de Vlaamse preselectie Eurosong 2002. In maart 2000 kreeg Granata een "ZAMU Lifetime Achievement Award" (van de Belgische muzikanten) voor zijn hele carrière (een titel die hij deelt met onder anderen Will Tura, Wannes Van de Velde, Roland, Toots Thielemans, Adamo, Arno en Bobbejaan Schoepen). In 2006 verzorgde hij het slotnummer op de cd Mineworks, een eerbetoon aan de Limburgse mijnwerkers, met medewerking van ook andere artiesten als Mauro Pawlowski en Kyoko Baertsoen. De tekst van het lied Betaald door René Swartenbroekx wordt door Granata vertolkt, die zelf een oom aan de mijnziekte stoflong verloor. In 2007 verscheen zijn 68e cd Paisellu Miu, gearrangeerd en begeleid door 42 muzikanten, met vooral nieuwe nummers in het Italiaans en het dialect van zijn streek van afkomst, Calabrië. Op twee nummers wordt hij begeleid door Toots Thielemans, die het titelnummer als Italiaanse blues bestempelt. Ook is er een duet met Jo Lemaire. Granata presenteert er zich als chansonnier maar wisselt ook af met zwierige tarantella's uit Zuid-Italië.
Begin maart 2010 onderging de 71-jarige zanger in het Onze-Lieve-Vrouwziekenhuis van Aalst een hartoperatie. Er werden lekkende hartkleppen vastgesteld. Hij is ondertussen goed hersteld. In de zomer van 2011 bracht hij een nieuw nummer (O Sarracino) uit in samenwerking met Buscemi.
Vandaag verjaart: Joke Devynck [Poperinge, 10 oktober 1972]
Devynck is een Vlaamse actrice. Van haar televisiewerk is ze vooral bekend door haar rol in de televisieserie Flikken als de brutale Tony. Daarnaast heeft ze in verschillende theaterproducties gestaan.
Devynck werd geboren in oktober 1972 in het West-Vlaamse Poperinge. Ze bracht haar jeugd echter door in Knokke-Heist. In deze gemeente studeerde zij dictie, voordracht en toneel aan de muziekacademie. Hierna trok ze naar 't Antwerpse voor een studie aan Studio Herman Teirlinck, die ze in 1994 succesvol afrondde.
Terwijl Devynck nog op school zat, was zij al te zien als de Poolse Olga in De Kotmadam, haar eerste (gast)rol op televisie. Tot ongeveer 1999 stond ze voornamelijk op de planken met een tiental toneelproducties. In 1999 speelde ze in Flikken, waaraan zij haar naamsbekendheid vooral te danken heeft. In 2001 zei ze de serie vaarwel: het was genoeg geweest en daarbij was ze zwanger van haar eerste kind. Hiermee was het ook een tijdje vrij stil rond haar, enkele tv-optredens uitgezonderd, totdat bekend werd dat zij te zien zou zijn in de nieuwste film van Jan Verheyen, Buitenspel, die in 2005 uitkwam. Daarna volgde onder andere de politieserie Vermist, die in 2008 uitgezonden werd op Prime en VT4. Daarna speelde ze de rol van Claudia Schneider in De Rodenburgs. Vanaf mei 2011 startte Devynck na bijna drie jaar terug met de opnames van derde seizoen van Vermist.
Devynck kwam op 13 juni 2010 op voor Groen!. Ze had een vijftiende plaats op de senaatslijst van die partij. Zij woonde gedurende 19 jaar samen met de Belgische acteur Johan Heldenbergh (1967) in Hofstade (bij Aalst). Op 17 september 2013 raakte bekend dat beide acteurs uit elkaar zijn. Ze heeft drie kinderen, waaronder een tweeling.
Vandaag verjaart: Juul Kabas [Retie, 10 oktober 1944]
Juul Kabas, geboren als Juliaan Rafaël Deckx is een Vlaamse volkszanger.
Hij is de broer van Marc Dex en de oom van Barbara Dex. Kabas begon in het orkest van zijn broer Marc tijdens diens topperiode en zorgde hierin voor de komische noot tot hij zelf zijn eerste hit scoorde. Zijn bekendste nummers zijn Ze noemen mij de Juul Kabas (1969) (de best verkochte single in Vlaanderen in 1970) en 't Zijn zotten die werken (1979).
Begin 1972 haalde Juul een stunt uit: hij liet zich door ontevreden Beerschotsupporters ontvoeren. Hij had twee anti-Beerschot liederen uitgebracht ('Vooruit na Beerschot' en 'Wij zijn de mannekes van het Kiel'), waarin hij zich vrolijk maakte over het feit dat Beerschot naar tweede klasse zou zakken.
Zijn dertigjarige carrière werd in 1999 gevierd en nog steeds toert Juul Kabas door Vlaanderen. Hij heeft jaren samen met zijn echtgenote café/taverne 't Lindenhof achter de kerk van Retie uitgebaat.
De groep Zap Mama werd in 1990 opgericht door Marie Daulne, een Belgische van Congolese afkomst. Hun muziek is een mengeling van soul, gospel en Afro-Cubaanse ritmes. Ze speelden op de soundtrack van de Amerikaanse film Mission: Impossible II. Ze zingen in het Frans en Engels.
In 1990 bracht Marie vijf jonge meisjes met betoverende stemmen bij elkaar. Zij is in het vroegere Zaïre geboren uit een Belgische vader en een zwarte moeder. Haar muzikale creaties komen voort uit deze dubbele achtergrond.
Het eerste album van Zap Mama, a capella gezongen en gewoon Zap Mama geheten, verscheen het jaar nadien. Hun tournee, van Berlijn tot New York en Sydney, kende een groot succes.
In 1994 kwam de tweede cd uit, "Sabsylma", een mengeling van Indische, Marokkaanse en Australische muziek. Na een twee jaar durende wereldreis keerde Marie Daulne naar Brussel terug met een volgende plaat in haar hoofd, "Seven". Nieuwe muzikanten kwamen bij de groep en de nummers werden verrijkt met nog onbekende klanken.
In de herfst van 1998 vertrok de groep voor een tournee door Afrika. Het leverde Marie Daulne de inspiratie op voor het vierde album van Zap Mama, "A ma zone", dat in 2000 uitkwam.
Marie Daulne heeft zich sindsdien in de Verenigde Staten gevestigd. Maar in 2004 keerde Marie Daulne terug naar Brussel.
In de Verenigde Staten raakte Marie Daulne bevriend met Erykah Badu, met wie ze de single "Bandy Bandy" opnam, die verschijnt op het album "Ancestry in Progress" in 2004. Dit album werd uitgegeven bij Luaka Bop, het platenlabel van David Byrne. Op dit album werkte Marie Daulne samen met onder andere ?uestlove (van The Roots), hiphopartiest Common en beatboxer Scratch. De muziek is dit keer vooral beïnvloed door hiphop en r&b.
In 2005 nam ze samen met Monza het themalied voor de vieringen van 175 jaar België op, Ik Hou van U/Je t'aime tu Sais.
In september 2007 verscheen het album van Zap Mama Supermoon, dat een mix van world, pop, jazz en soul bevat. Op de plaat wordt Marie Daulne vergezeld door onder andere drummer Tony Allen, bassist Will Lee, Michael Franti van Spearhead, gitarist David Gilmore en pianist Daniel Freiberg.
In 2008 en 2009 was er opnieuw internationaal belangstelling voor Zap Mama. In de film en bijbehorende cd What About Me? van 1 Giant Leap werken zij mee aan nummer Each Step Moves Us On, een samenwerking met Speech. 1 Giant Leap is een multimediaproject van Jamie Catto (Faithless) en Duncan Bridgeman.
François baron Englert [Etterbeek, 6 november 1932] is een Belgisch theoretisch fysicus, die onder andere in 1997 de High Energy en Particle Prize van de European Physical Society kreeg, en de Wolfprijs in 2004. Op 8 oktober 2013 ontving hij in Stockholm samen met Peter Higgs de Nobelprijs voor de Natuurkunde, samen de nog levende ontdekkers van het higgsdeeltje.
Het Atomium vernoemt haar basisbol naar de kersverse Belgische Nobelprijswinaar François Englert. De Belgische natuurkundige werd dinsdag samen met zijn Britse collega Peter Higgs gelauwerd voor hun voorspelling van het Higgsboson-deeltje.
"Namens het hele Atomiumteam feliciteren we de winnaar en nodigen we hem uit om het Atomium te komen bezoeken", luidt het in een mededeling.
De basisbol is de eerste bol boven de ingang. De evenementenbol van het Atomium draagt de naam van een andere Belgische Nobelprijswinnaar Ilya Prigogine. Hij won de Nobelprijs Chemie 36 jaar geleden.
Copyright © 2013-2025 WITLOOF™. Alle rechten voorbehouden. Handelsnummer 577.74.862 KvK te Maastricht. Belastingnummer 852731048B01.